Epilog

Towarzyszka Śmierci ----> historia Ostatniego tańca, w nowej, lepszej wersji ;)



"Dusza też krwawi, ale łzami".

             Straciliście kiedyś osobę tak bliską, że bez niej wasze życie nie miałoby żadnego sensu? Osobę, która dawała wam nadzieję, że ten świat nie jest taki zły na jaki się wydaje. Pomimo tego całego bólu, dawała wam poczucie dobroci. Szczęścia, którego nigdy tak naprawdę nie zdołaliście zasmakować. Ja straciłam wszystko. Teraz, gdy przychodzę po duszę dzieci w nocy, słyszę nieraz jak ich matki opowiadają im historię dziewczyny- zrodzonej z anioła i demona, która poświęciła wszystko, aby jej rodzina przeżyła. Opowiadali o niej, jak o bohaterce, chociaż nią nie była. Jednak nikt nie wiedział co tak naprawdę przeszła ta dziewczyna. Znam jej żal, mękę i cierpienie. A także jej dalszy los. Bo przecież po śmierci istnieje jakieś życie.

            Ja jestem towarzyszką Kosiarza. Panią Życia i Śmierci. Wśród żywych żyje mój mąż wraz z córką. Codziennie ich słyszę nad swoim grobem. On wie kim się stałam. Stojąc przed kamiennym nagrobkiem, z wyrytymi moimi inicjałami, prosi mnie abym wróciła. Jednak ja nie mogę. Od przeznaczenia nie można uciec.

W moim życiu było zapisane same cierpienie, a spędzone z nim szczęśliwe chwile, temu przeczyły. Musiałam zostać ukarana. 

Co noc słyszę szepty ludzi, którzy błagają o życie. Czasami nawet czuję ich ból. Widzę te marne dusze i myślę tylko o jednym. Aby ich zabić.

- To tutaj leży mama?- usłyszałam cichy szept dziewczynki.

- Tak- odparł mężczyzna. Znałam ten głos. Ten cholerny, pieprzony głos.

- Czy ona jest w Niebie?- odezwała się czterolatka.- Czy jest wśród aniołków?

- Nie

- Nie ma jej tam- odparł chłodno mężczyzna. W oczach ciemnowłosej pojawiły się łzy.- Ona jest przy tobie. Codziennie czuwa nad tobą, więc nie może być z nimi w Niebie.

- A czy będę mogła ją zobaczyć?- dziecko nie dawało za wygraną. 

- Uwierz mi, nie chcesz.

- Jeśli będziesz grzeczna, to mamusia odwiedzi cię w snach- uśmiechnął się blondyn.- A teraz idź do babci, chce jeszcze przez chwilę zostać z mamą- pocałował dziewczynkę w główkę, a ta pobiegła, znikając między nagrobkami. Mężczyzna wymienił zwiędnięte kwiaty, na nowe, czerwone róże. Uklęknął przed nagrobkiem, a z jego oczu popłynęły łzy.

- Wiem, że mnie słyszysz...

- Przestań.

- Tęsknie za tobą...

- Nie tęsknisz.

- Sam, kocham cię...

- Ale ja ciebie nie.

- Proszę, chce cię tylko zobaczyć. Ten ostatni raz...

- Po co?

- Chce wiedzieć czy jesteś szczęśliwa...

- Jestem.

- Pogadaj ze mną. Ten ostatni raz...

- Zostaw mnie.

- Ona też chce cię zobaczyć...

- Kto?

- Nasza córka bardzo chciałaby poznać swoją mamę. Wiem, że możesz to zrobić i chciałbym abyś to dla niej zrobiła. Co dzień czeka na ciebie. Chce cię poznać. Zrób to proszę dla niej...

- Śmierć nie ma dzieci- warknęłam.-Śmierć nie ma rodziny. Śmierć jest demonem, który żywi się cierpieniem i bólem- mężczyzna drgnął.

- Wiedziałem, że przyjdziesz- uśmiechnął się smutno.

Uraczyłam go wzrokiem przepełnionym nienawiścią.

- Czego chcesz? - nie kryłam zdenerwowania.

- Proszę... wróć do nas. Wiem, że możesz to zrobić- odparł pewnie.

- A co jeśli nie chcę?

- Chcesz tego. Ja cię kocham i tęsknie za tobą. Nasza córka też. Ty za nami również. Nie powiesz przecież, że to co przeżyliśmy nic nie znaczy...

- Teraz już nie- odparłam chłodno.

- Nie jesteś nią. On wciąż w tobie tkwi, prawda? Myślałem, że pozbyliśmy się Samaela...

- Jego nie da się pozbyć. Odszedł, ale zostawił po sobie dziurę w mojej duszy. Odszedł, ale zostawił mi swoją energię. Złą energię, która miała przejść na nią.- powiedziałam przez zaciśnięte zęby.- Układ który zawarłam ze Śmiercią miał ją chronić. I tak też się stało. Jest bezpieczna?

- Ja...ja nie wiedziałem...

- Znienawidziłeś Kosiarza, tylko dlatego, że ja umarłam?

- Ty nie jesteś martwa!

- Jestem. I zawsze byłam. Moja dusza urodziła się martwa, a śmierć ciała tylko to przypieczętowała.

- Nie mów tak... ja cie kocham i wiem, że żyjesz. Odzyskałaś ją przecież.

- Nie żyje. Pogódź się w końcu z tym. Ja nigdy nie wrócę. To, co było już martwe, nie powstanie. Moja dusza została zabita, a jej nagłe pojawienie się, nic nie zmieni. Wszystko co dobre, odeszło. Odeszło i nigdy nie wróci- podkreśliłam ostatnie zdanie, aby dać mu do zrozumienia, że on też należy do tego. Odeszłam od niego i nie wrócę.

- Znajdę na to sposób- powiedział po chwili. Jego głos był stanowczy i pewny.

- Nie ma żadnego sposobu. W moim sercu gości tylko zło. Jestem potworem.

- Obiecałem ci, że znajdę sposób abyś mogła wrócić.

- Nie oczekuje tego od ciebie. Ja nie dotrzymałam swojej przysięgi, więc zwalniam cię z tej. To koniec.

- Sam, ja cię kocham i nie chce abyś odeszła. Nie zostawiaj mnie...

- Ja ciebie też kochałam. Ale pamiętaj, demony nie są zdolne do miłości. Moja dobra strona zniknęła. Anielska część odeszła. Jestem teraz demonem pełnej krwi.

- Czemu nie chcesz z nami zostać?- wyszeptał. Wiedziałam, że gula w gardle uniemożliwia mu to trochę.

- Bo teraz ja jestem Kosiarzem. Samantha już od dawna nie istnieje. Umarła wtedy na łóżku. To jest moje prawdziwe oblicze. Ja zostałam do tego stworzona. I wiesz co? To mi się nawet podoba- powiedziałam, a następnie zniknęłam w swoim grobie. Po drodze słyszałam wołanie blondyna. Jednak on już się dla mnie nie liczył. Przez całe swoje życie cierpiałam. Znosiłam każde zło, które zostało mi wyrządzone. Wszyscy wokół mnie umierali. Każdy, na którym mi zależało, ginął. Tak i tym razem się stało. Straciłam najukochańszą osobę, jaka kiedykolwiek dla mnie istniała. Oni dla mnie umarli. Ezra, Lea, Natte, Scott, Amanda, ich dzieci i Patrick z moją przyjaciółką. Zostawiając ich, chroniłam. Teraz miłość nie istniała dla mnie. Liczyła się tylko zabawa.

- Koniec spotkania?- zapytał Macey.

- Tak. To już chyba koniec...

- Ej! Tylko zero smutków- wstał z kanapy.

- A kto powiedział, że będę płakać? Już ci to mówiłam. Oni dla mnie nie żyją.

Czarnowłosy podszedł do mnie i złożył delikatny pocałunek na ustach.

- Co ty na to żeby zebrać kilka dusz?- uśmiechnął się.

- Przydałoby się trochę rozerwać- stwierdziłam.

- Świetnie! Więc zabawimy się dzisiaj!- powiedział ruszając do drzwi.

- Tak...- uśmiechnęłam się pod nosem.- Śmierć!

Chłopak odwrócił się w moją stronę.

- Tym razem to ja zaczynam- posłałam mu wielki uśmiech, biegnąc w jego stronę. Zabrałam sztylet i rozcięłam powietrze przede mną. Moim oczom ukazał się portal na Ziemię. Mały bar, przed którym zbierały się wilkołaki. I mój stary przyjaciel. Zabicie jego, będzie ostatnią rzeczą związaną z moim poprzednim życiem.

A wtedy będę już wolna...





Tak... To już koniec tej pięknej historii. Chociaż nie wiem czy będę potrafiła opuścić ich. Te kilka miesięcy były dla mnie świetną przygodą. Małą odskocznią od realnego życia. Przeżywanie tego wszystkiego co bohaterowie, było naprawdę piękne. Każda łza, smutek i szczęście. Miałam swój własny świat, do którego uciekałam. Ona stała się częścią mnie i na zawsze zostanie w moim życiu. Wiem... Jestem wredna, bo planuję zacząć 3 księgę, ale na razie dodać tylko 1 rozdział tak dla smaczku xd a kiedy następny... To już inna bajka :D
Chciałabym też podziękować czytelnikom, którzy zostali ze mną do końca (chociaż to wciąż nie jest koniec).
Dziękuję Zuzce M., która swoimi komentarzami dodawała mi wielkiego kopa (przez Ciebie stałam się narcystycznym dupkiem :D i może sama troche przesadziłam z tym, że moje opowiadanie jest tak dobre). Ale to miłe :)
To samo dotyczy Mrocznej ( przez którą zastanawiam się czy nie poprawić wszystko i przesłać to do jakiegoś wydawnictwa. Sama też bym chciała mieć tą historię na półce). A nie mówiłam, że narcystyczny dupek ze mnie? :D
Wasze komentarze zawsze mnie cieszyły. To kolejny plus prowadzenia bloga. Poznaje się wiele wspaniałych ludzi!
Polecam to wszystkim! Trochę odwagi i publikujcie swoje dzieła! Na pewno to się Wam opłaci.
Dobrze, już nie będę Wam marudzić, ale jeszcze raz dziękuję wszystkim tu obecnym. Jesteście cudowni :*


PS. Wiem, że na Waszych blogach pojawiły się już nowe rozdziały i bardzo przepraszam, ale po prostu nie mam czasu na przeczytanie ich. Postaram się jak najszybciej do Was zajrzeć ;*