Księga II: Rozdział XIV

„Gdy rozum śpi, budzą się upiory”.

***CHRISTOPH***

      Jest nieźle wkurwiona. Wiem to. Czuje to. Chyba wszyscy zdążyli to zauważyć, gdy w drodze do jej komnaty zabiła trzy demony niższej rangi. Zwykłe parobki, powołane do brudnej roboty. Lucyfer na pewno nie zauważy ich zniknięcia. Przynajmniej mam taką nadzieję.

Zaprowadziłem ją do wschodniego skrzydła. Przez pewien czas właśnie tam mieszkałem. Nikt nie zapuszczał się do mojej komnaty, gdyż czary ochronne im to uniemożliwiały. Miałem swój własny azyl, którym teraz musiałem się podzielić z rozwścieczoną dziewczyną. Okej, może w innej sytuacji nawet to by mi się spodobało. Ja, z piękną kobietą, sami w komnacie. Bez żadnej przypadkowej widowni, tylko we dwoje... Mógłbym inaczej przekierować jej temperament.

Cholera!

     O czym ja myślę?! Przecież to jest Samantha! Jedyna kobieta, której pozwoliłem się do siebie zbliżyć. Ta, która bez mrugnięcia oka by mnie zabiła. Nasza przyjaźń w niczym by mi pomogła. I pomyśleć, że kiedyś służyłem tej parszywej gnidzie. Chociaż? W zasadzie chyba nigdy tak nie było. Jedyny powód dlaczego postanowiłem przyjąć to zadanie, było to, że chciałem ją uratować. A to już od niej zależało, po której stanie stronie.

Jeśli będzie miała jakiś wybór...

     Lucyfer może i był teraz demonem, ale wcześniej płynęła w nim anielska krew. Wciąż można nim manipulować. Znajdę sposób, aby odpuścić. Może i jesteśmy demonami, przebrzydłymi gnidami, które czekają na odpowiedni moment, aby wykorzystać słabość innych, ale jak wszyscy- kierujemy się Kodeksem, a wszystkie zasady jakoś idzie obejść.

Zatrzasnąłem drzwi do wielkiej komnaty. Podszedłem do okien i odsłoniłem zasłony, aby wpuścić chociaż trochę światła do pomieszczeń. Gdy już to zrobiłem, odwróciłem się do Samanthy, która przepełniona złością, wpatrywała się we mnie.

Już po mnie.

- Co ty sobie kurwa wyobrażasz?!- Wrzasnąłem.

- Jak śmiesz tak zwracać się do swojej...

- Jesteśmy sami- przerwałem jej.- Cienie mają tu zakaz wstępu, a twój mały pokaz mocy zniechęcił wszystkie demony do podsłuchu.

- To dobrze- zauważyłem jak jej postawa się zmienia. Już nie przypominała tej wściekłej i spiętej osoby. Patrzyłem na nią i dostrzegłem zwykłą dwudziestolatkę, która pojawiła się w nieodpowiednim miejscu i czasie. Wyobrażałem sobie ją jako zwykłą dziewczynę. Z dala od tego całego popieprzonego świata. Byłaby jedną z wielu mieszkańców, którzy nie wiedzieli by o naszym istnieniu. I doszedłem do wniosku... że to nie dla niej. Ona była urodzoną wojowniczką. Przywódczynią, która zaprowadzi spokój i rozejm między naszymi światami. Była potężna, a ja wierzyłem, że da radę.

- Po co to zrobiłaś?- zapytałem, na co ona wzruszyła tylko ramionami.- Nie mów, że urządziłaś sobie tą całą akcję, tylko dla zabawy.

- Może- udała zamyśloną.- Albo po prostu chciałam wkurzyć mojego kochanego tatusia- zaśmiała się.

- Przeginasz- zagroziłem siląc się na poważny ton.- Przez ciebie jeszcze wyląduje w Piekle- po moich słowach obydwoje wybuchliśmy śmiechem. Tak, tego jej było trzeba. O drobinę normalności w tym wariactwie.

- Jak myślisz... Jak to wszystko się skończy?

- Nie wiem, Sam. Czasami mam nadzieję, że to wszystko jest jednym, wielkim koszmarem, z którego nie potrafię się obudzić. Ale potem zdaję sobie sprawę, że jestem tylko drobną częścią tego. Błahym elementem, a ty tworzysz całość. To od ciebie będzie zależało czy pozwolisz, aby demony zniszczyły wszystko. Spaliły cały nasz świat, czy przywrócisz jako taki porządek.

- Myślisz, że dam radę? Ty siedzisz w tym od dłuższego czasu. Ja... ledwo co wiąże koniec z końcem. Przez całe swoje życie nie zdawałam sobie sprawy z tego, ile mnie ominęło. Może gdybym wcześniej się dowiedziała byłoby prościej?

- Może- założyłem ręce za głowę i zacząłem wszystko rozmyślać. Może gdyby się dowiedziała wcześniej, nadal byłbym aniołem? A może do niczego by takiego nie doszło? Nigdy byśmy się nie spotkali. Czego oczywiście bardzo bym nie chciał. Może i Sam była straszna, gdy wpadała w ten swój amok, ale poza tym, nie dało jej się nie lubić. Po prostu czułem dziwną energię, która mnie di niej ciągnęła.- Ale nie możemy tego cofnąć. Zobacz, gdybyś się wcześniej dowiedziała, nie przeżyłabyś tego co teraz. Scott na pewno by nie żył, ani Amanda czy ich dzieci. Nie poznałabyś...- zamilkłem, gdy zdałem sobie sprawę co chciałem powiedzieć. Świetnie! Miałem poprawić jej humor, a tylko pogorszyłem sytuację. Po jaką cholerę chciałem o nim mówić?!

- Ezry- dokończył męski głos. Nerwowo obejrzałem się za siebie. Odetchnąłem z ulgi, gdy osoba, która się odezwała, okazała się być Śmiercią, a nie Lucyferem.- Nie poznałabyś Ezry, a to wszystko by się nie wydarzyło. Zobacz co by się stało, gdybyś go nie poznała. Nie bylibyśmy w tym miejscu, a już prawie koniec.

Zmarszczyłem brwi analizując jego słowa. Jaki koniec? O czym on w ogóle pieprzy?

- Śmierć- rzekła spokojnie, choć mógłbym przysiąc, że w jej oczach widziałem ten znajomy błysk, który zawsze zwiastował nieszczęście.- Po co tu przyszedłeś? Chyba mieliśmy umowę.

- O! Widzę, że nie tylko z diabłem zawierasz pakty- rzuciłem bez zbędnego namysłu. Do jasnej cholery! Co się ze mną dzieję?!

- To nie twoja sprawa- warknęła do mnie, po czym skierowała się do Kosiarza.- Po co tu przyszedłeś?

- Mała zmiana planów. Twój kochaś postanowił przyśpieszyć wasze spotkanie i właśnie w tym momencie wybiera się do ciebie.

***SAMANTHA***

      Zdumiona jego słowami, przez chwilę trwałam w milczeniu. Ezra... dlaczego teraz? Przecież jeszcze parę dni, a sama bym do ciebie przyszła. I co teraz?! Jak ja mam mu to powiedzieć? Czułam się jeszcze bardziej zakłopotana niż wcześniej. Bardzo chciałam się z nim spotkać. W końcu nie widzieliśmy się przez miesiąc, ale z drugiej strony, wiedziałam, że to spotkanie źle się skończy. Żeby tylko mnie nie znienawidził... O ile już tego nie zrobił.

- Jakim cudem dowiedział się o moim pobycie w Piekle?- Zapytałam, gdy Chris opuścił komnatę, zostawiając nas samych.

- No może....Chociaż nie.... Albo...?- Zaczął się jąkać, a ja jeszcze bardziej się wkurzyłam.

- To twoja sprawka, tak?! Ty mu to powiedziałeś!

- Powiedziałeś... To raczej złe określenie. Może bardziej trafne byłoby, że wymsknęło mi się, albo...

- Przestań- przerwałam jego bezsensowne wypowiedzi.- Już po fakcie, więc niczego nie zmienimy. Teraz tylko musimy dojść do tego, co konkretnie mu powiemy. Wiesz, że nie chcę go okłamywać.

- Ale to nie będzie kłamstwo. Zwykłe niedomówienie prawdy. Pominiemy po prostu kwestię twojej śmierci i to wszystko. Resztę sama załatwisz- mrugnął do mnie, a ja po prostu miałam ochotę lekko podbić mu to oko. Różowo-fioletowy „cień” idealnie pasowałby do jego cery.

- Zgoda- westchnęłam. - Pominę to. Ale wiesz, że potem będę chciała wrócić na Ziemię?

- Wiem, ale to chwilowo niemożliwe. Jeśli ten fanatyk wciąż żyję, na pewno zechce polować na twojego demona. W tym stanie jest to możliwe. Będzie mógł go wydostać z ciebie, ale kosztem waszego życia i wielu innych. Najpierw będziemy musieli go znaleźć. Moi ludzie przeczesują całą Ziemię, potem zajmą się Patresem i Piekłem. Ceris jest czysty, więc zaraz po wypuszczeniu cię, wrócisz grzecznie do Cerisu, nie robiąc żadnych problemów. Zrozumiano?

- Ale skąd wiesz, że mnie wypuszczą? Oni myślą, że to ja jestem odpowiedzialna za to.

- Już nie. Will nigdy nie uwierzył w to, a kolejny atak dowiódł twojej niewinności.

- Znowu kogoś zabił?

- Tak. Tym razem wybił całe stado wilkołaków. Robi się coraz potężniejszy i odważniejszy. Musimy go szybko dopaść.

***EZRA***

        Nie pamiętam kiedy ostatnio byłem aż tak szczęśliwy. Samantha ma na mnie pozytywny wpływ. Zresztą, nie tylko na mnie. Nawet Tonny był dzisiaj w lepszym humorze. Nie wiem co się z nim ostatnio działo, ale wyglądał fatalnie.

- Tylko sprowadź ją całą i zdrową- uśmiechnął się do mnie, po czym podał fiolkę z portalem.

- Postaram się- sam wyszczerzyłem się w uśmiechu.

Dzisiaj byłem zdolny nawet przenosić góry. Energia rozpierała całe moje ciało, a to tylko dlatego, że Śmierć powiedział, że moja ukochana chce się ze mną spotkać. Wiedziałem, że ona wciąż coś do mnie czuje, a to wszystko co napisała w liście, to zwykłe bzdury.

    Ustawiłem się na środku salonu. Wszyscy lokatorzy też tu byli. Oni również nie mogli się doczekać powrotu Sam. Nawet Ethan i Tyler znaleźli się wśród nas. Już nie przypominali tych noworodków sprzed tygodnia. Może dlatego, że w naszym świecie mężczyźni szybko dojrzewają? Bardzo szybko. Wiem, że zanim osiągnąłem dorosły wiek, czyli zanim wyglądałem na dwadzieścia trzy lata, minął zaledwie rok. Z dziewczynami było o wiele trudniej. Nasz lud był nieśmiertelny. Byliśmy wojownikami, czyli przepełnionymi mężczyznami. Aby w rodzinie urodziła się córka, rodzice musieli mieć błogosławieństwo samej Królowej, w innym wypadku, tylko potężne demony mogły sobie pozwolić na taki dar. Szlachecka dziewczyna była postrzegana niemal jak bóstwo. Przynajmniej dla mnie Sam była niczym bóstwo.

Odkręciłem fiolkę i wysypałem jej zawartość na podłogę, po czym mocno wdepnąłem w nią. Pył uniósł się ku górze, pochłaniając mnie całego. Zamknąłem oczy i zacząłem wypowiadać nazwę miejsca, do którego chciałem się udać.

- Inferno- po raz ostatni zawołałem, a ciemność spowiła mój umysł.

        Nie musiałem długo czekać. W ciągu kilku sekund, pojawiłem się w Piekle. Ze względu na to, że już tu byłem, wiedziałem, że właśnie trafiłem do jednej z cel. Wszystkie, że tak się wyrażę, nieautoryzowane teleportacje, właśnie tu się kończyły. Spokojnie zająłem miejsce na ławce i czekałem, aż Cienie upomną się o mnie.

        Niemalże od razu metalowe kraty zostały otwarte. Nawet dobrze nie potrafiłem się usadowić na miejscu, a on już zawołał mnie do siebie. Zostałem zaprowadzony do głównej sali. Chociaż zwykły poboczny widz, widząc to, stwierdziłby, że jakiś wariat, ze skutymi rękami idzie przed siebie, a łańcuch lewituje nad nim. Tak, one były tylko widoczne dla takich przeklętych jak ja.

Jak zwykle, demony przygotowywały się do uczty. Wiedziałem, że to na cześć Sam. Stanąłem przed Lucyferem i pokłoniłem się mu. Łańcuchy z brzdękiem opadły na ziemię.

- Co cię do mnie sprowadza, chłopcze?- Zapytał swoim jak zwykle spokojnym i lekko znudzonym głosem.

- Panie, przybyłem tu na rozkaz Lilith. Mam dla ciebie list, który przekazuje w jej imieniu.- Diabeł wzdrygnął się i podszedł do mnie. Wyciągnąłem kopertę z jego pochyłym imieniem napisanym z tyłu. Wręczyłem mu ją i oddaliłem się od Króla o parę kroków. Tak, jak nakazywała etyka. Lucyfer nie otworzył koperty. Uśmiechnął się do mnie zawadiacko, a przez moje ciało przeszła fala dreszczy. Co on kombinuje?

- Mam nadzieję, że zostaniesz z nami na kolacji. Mamy dzisiaj bardzo ważnego gościa, którego chciałbym ci przedstawić.

- To będzie dla mnie zaszczy- lekko się pokłoniłem i zauważyłem zbliżającego się do nas demona. Pochylił się nad Królem w szepnął mu do ucha.

- Zabiła trzech demonów, Panie. Jej demon wciąż łaknie dusz. Musimy wysłać jej kolejnego, inaczej sama sobie wybierze następną ofiarę.

Idiota myślał, że nie usłyszę. No tak... demony nie mają tych zdolności, ale my półdemony, ze zmysłami wilków, potrafimy to. Wiedziałem, że rozmawiają o mojej ukochanej. Choć próbowałem udać obojętnego, chyba niezbyt mi się to udało.

- Zwołajcie tu wszystkich. Chyba będziemy musieli przyśpieszyć naszą kolację. Asmodeuszu- zwrócił się do demona żądzy, którego najchętniej bym zabił. Miałem z nim już wcześniej niemiłe spotkanie i nie chciałbym tego powtórzyć. Zważywszy, że przybrał postać Lukasa, moja złość się nasiliła. Jak ja mogłem go nie wyczuć?- Przyprowadź naszego gościa, a ciebie Estesie, proszę o zajęcie miejsca. Przy mnie- skinąłem głową na zgodę i podążyłem za Władcą Piekieł. Udaliśmy się do jadalni, która świeciła przepychem. Na początku zdawało mi się, że jest ona wykonana cała ze złota, jednak duża ilość świec, odbijających się o złote i srebrne dodatki, dawała takiego uroku temu pomieszczeniu. Tuż nad wielkim kamiennym stołem, który został nakryty dla ponad trzydziestu osób, zwisał żelazny świecznik, z którego ciągnęły się czerwone szale, kończąc swój bieg na ścianach. Wyglądało to jak w cyrku, jednak jak tradycja nakazywała, właśnie tak powinno się witać ważnych gości. A Sam taka była. Szczególnie dla mnie.

        Wszyscy zajęliśmy miejsca, oprócz Asmodeusza i Samanthy. Siedziałem po prawej stronie Władcy, a tuż obok mnie, miejsce było wolne. Wiedziałem, że właśnie tam ona usiądzie. Obok mnie. Moje serce przyśpieszyło swoje bicie, gdy drzwi do komnaty się otworzyły. Dostrzegłem ją. Dumnie kroczącą przez salę. Nie przyglądała się tamtym demonom, tylko patrzyła przed siebie. Nawet mnie nie dostrzegła...

Wszyscy powstaliśmy i czekaliśmy, aż ona zajmie swoje miejsce. Zanim jednak usiadła, spojrzała na mnie. Jej twarz nie wyrażała żadnych emocji. Jakby była pusta. Oczy zaś mówiły o wszystkim. Dostrzegłem to samo spojrzenie, jakim mnie obdarowywała wcześniej, gdy wierzyła w naszą miłość.

- Przepraszam- odchrząknął Król.- Samantho, poznaj proszę Estesa. Przybył dzisiaj z wiadomością od twojej matki- ująłem jej dłoń, po czym złożyłem delikatny pocałunek. Zajęliśmy miejsca, a w pomieszczeniu zaczął unosić się gwar rozmów. Władca za wszelką cenę chciał nawiązać kontakt ze swoją córką, która po prostu zbywała go za każdą próbą.

- Więc Estesie- zaczął, gdy już znudziło mu się to ciągłe spławianie- może opowiesz mi coś o sobie? Chyba, że chciałbyś mówić o Lilith, ale wiem, że jest to u was zakazane.

- Tak, panie. Nie mamy prawa mówić o osobistych sprawach naszych Władców. Jest to surowo zakazane i grozi nawet śmiercią.

- Dura lex sed lex- powiedział uśmiechając się przy tym.- Twarde prawo, ale prawo. Moje ulubione powiedzenie. Więc powiedz coś o sobie. Jakieś plany na przyszłość? Dziewczyna? Żona? Rodzina? Czy masz zamiar służyć jej do końca swoich dni?

- W zasadzie mam dziewczynę- powiedziałem, kątem oka zerkając na Sam. Jej kostki zbielały, gdy ścisnęła nóż w dłoni.- A dokładnie narzeczoną. Niestety mamy mały kryzys w związku.

- Uuu... Ciężka sprawa. Ja na twoim miejscu bym się nie ustatkowywał. Na świecie jest wiele pięknych kobiet i to aż grzech być tylko z jedną- zaśmiał się, a ja poczułem dziwną, mroczną energię. Sam.

- To samo powiedziałeś matce, gdy mnie odrzuciłeś?- Zapytała.- I teraz sobie przypomniałeś o moim istnieniu, gdy okazało się, że jestem wystarczająco potężna, aby spełnić twoje rozkazy. Przez ciebie już zbyt dużo osób umarło, a ty nadal nie masz dość?

- Nigdy cię nie zostawiłem- zapewnił.- Twoja matka ukryła cię przede mną. Gdybym wiedział wcześniej, że mam córkę, to wszystko wyglądałoby inaczej.

- Masz rację. Zginęłoby więcej ludzi, a Ceris całkowicie by upadł, przez twoją chorą żądze krwi.

- To nie przeze mnie on zginął. Zauważ, że wszystkie wojny są skutkami jednego, błahego uczucia, jakim jest miłość. Twoja matka zniszczyła swój kraj, tylko dlatego, że mnie pokochała. Tak samo było z Willem i Azatrą. Gdyby ona nie zakochała się w nim, nie straciłaby władzy i nie gniła we własnym lochu. Miłość bez wzajemności niszczy wszystko. Każda wojna jest nią spowodowana. Nawet w mitologii możesz ją dostrzec.

- Skoro twierdzisz, że miłość nie istnieje, to jak możesz się o mnie martwić, nie czując nic do mnie? Jako ojciec powinieneś kochać swoje dziecko, a nie się go bać.

- Sam, ja nie twierdzę, że ona nie istnieje, tylko to właśnie ona jest odpowiedzialna częściowo za zło. Nie ja.

- To ty mnie stworzyłeś, więc owszem. Jesteś w stu procentach odpowiedzialny za zło.

- Wtedy nie wiedzieliśmy do czego to doprowadzi. Byliśmy młodzi i głupi.

- Teraz niewiele się zmieniło. Wciąż nie wiecie do czego doprowadziliście.

- Ty też nie.

- Nie. Ja już wiem. I wiem też jak to się skończy- dziewczyna wstała, a za nią my wszyscy. Jeden ze strażników podszedł do niej, aby zaprowadzić ją do komnaty. Na rozkaz Władcy, podążyłem za nimi.

Niepewnie kroczyłem za nią. Wydawała się być inna, ale to wciąż była moja Sam. Ta, którą kocham ponad życie. Demon przystanął na łuku, a my w milczeniu szliśmy dalej. W końcu trafiliśmy do jej komnaty. Ujrzawszy rozłożonego Chrisa na jej łóżku, cały zawrzałem. Ścisnąłem dłonie w pięści, aby nie wybuchnąć.

- O! Kochaś wrócił? - zawołał radośnie.

- Zamknij się, albo powiem Lucyferowi, żeby się tobą zajął- zagroziła.

- A ty pewnie masz się zająć nim- wskazał na mnie, a ona zmarszczyła brwi.- Asmodeusz mówił, że zaraz po kolacji przyjdzie demon, żebyś mogła się nakarmiła. Przypuszczam, że nie powiedziałaś mu o waszym związku?

- Nie, ale zaraz mogę mu o czymś innym powiedzieć.

- Dobra! Tylko spokojnie, mała. Rozumiem, że mam wyjść, abyście mogli się zająć sobą- powoli wycofał się, po czym zostawił nas samych. Nie wiedziałem co powiedzieć. Najlepiej, to wtopiłbym dłonie w jej jedwabiste włosy, a wiśniowe usta złączył ze swoimi. Miałem ochotę ją dotknąć. Poczuć jej bliskość i mieć pewność, że to nie sen.

- Po co tu przyszedłeś?- Zapytała, a ja znieruchomiałem.

- To chyba oczywiste, Sam- wzdrygnęła, gdy wypowiedziałem jej imię.

- Dla mnie nie. Chyba dałam ci jasno do zrozumienia, że nie chce cię więcej widzieć.

- Wiem, że kłamałaś. To co między nami było, jest prawdziwe. Kocham cię i wiem, że ty mnie też.

- Nie, Ezra. Ja nic do ciebie nie czuje. To co było, minęło i już nie wróci- stanąłem tuż przed nią. Spojrzałem w te piękne, czarne oczy i dłonią pogładziłem po policzku. Zamknęła powieki, przez co skorzystałem z okazji i pocałowałem ją. Nie odepchnęła mnie, tylko pogłębiła nasz pocałunek. Byliśmy jak dwaj pustelnicy, którzy spragnieni po długiej tułaczce, w końcu dostali się do wody. W naszym przypadku ta woda to my sami. Potrzebowaliśmy się nawzajem. Potrzebowałem jej, aby żyć. Gdy zabrakło nam tchu, niechętnie oderwaliśmy się od siebie. Stykaliśmy się czołami, głośno dysząc.

- Dlaczego nie możesz zostawić mnie w spokoju? Nie dociera do ciebie to, że cię nie chce?- zapytała, a ja mimowolnie się uśmiechnąłem. Jeszcze raz złączyłem nasze usta w spragnionym pocałunku.

- Nie - wyszeptałem. Chwyciłem ją w pasie przyciągając do siebie.- Czemu nie możesz przyznać, że coś do mnie czujesz?

- Bo nienawidzę ciebie za to, że cię kocham.

- Więc nie odchodź więcej ode mnie- poprosiłem.- Nie chce żyć bez ciebie. Zostań ze mną...

- Nie!- Krzyknęła, po czym odepchnęła mnie od siebie. Zachwiałem się, ale nie straciłem całkowicie równowagi.- To nie miało tak być...- przetarła dłońmi twarz.- Nie mogę...

- Sam, powiedz co się dzieje- podszedłem do niej i tym razem mnie nie odrzuciła, jednak nie chciała na mnie spojrzeć.- Jeśli mi nie powiesz, nie będę w stanie ci pomóc, a wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć.

- Chciałabym, żeby tak było- wymamrotała.- Teraz już nikt nie potrafi mi pomóc.

- Wiesz, że nie odpuszczę? Choćby nie wiem co, będę walczył o ciebie, póki sama nie przyznasz, że mnie kochasz.

- Kocham cię!- Krzyknęła zirytowana.- Nigdy nie przestałam cię kochać. Przez te ostatnie tygodnie czułam się jak jakiś wrak, gdy zdałam sobie sprawę, jak bardzo was zraniłam. Codziennie szukałam sposoby, żeby do was wrócić. Żeby mieć pewność, że nie zagrażam nikomu. Że będąc przy mnie, możecie się czuć bezpieczni, a nie, mieć wrażenie, że czyham na was na każdym kroku- dopiero teraz na mnie spojrzała, a ja ujrzałem dawną Sam. Moją Sam. Widziałem tą znajomą twarz, która z matczyną troską patrzy na nas. Szczególnie na mnie. Wtuliła się w moją pierś. Staliśmy tak przez kilka minut delektując się tą chwilą. Ale ja wiedziałem, że za niedługo będę musiał zniknąć. Nie dość, że Lucyfer skazał mnie na śmierć, to portal znów się otworzy, żeby mnie zabrać do domu. Chociaż mój dom jest tam gdzie ona.

- Musisz już iść- powiedziała, jakby słyszała moje myśli.- Niedługo wrócę.

- Pójdę, jeśli mi powiesz co się stało- zastrzegłem, a ona poprowadziła mnie na kanapę. Obydwoje zajęliśmy miejsca tuż przed kominkiem. Jej spojrzenie utknęło w ogniu, które wzmocniło swoją moc.

- Po spotkaniu z Daviną chciałam pojechać do ciebie- wyznała.- Lukas jakoś wezwał mnie do siebie. Nie wiem jak, ale znalazłam się na polanie i wtedy to wszystko się stało...- przystanęła na chwilę, a ja ścisnąłem jej dłoń, aby dodać otuchy.- Na rozkaz Lucyfera użył na mnie swojej mocy. Przypomniałam sobie wszystko. Objęłam jakąś kontrolę nad demonem i ujrzałam urywki naszej przeszłości. Część była związana z moim zniknięciem, inna zaś była o moim początku. Przez pewien czas znajdowałam się w Otchłani. Widziałam swoją matkę, zanim straciła Ceris i ojca, jako anioła. Wszystko było takie idealne... Jednak, gdy zaszła w ciążę i powiedziała Królowi o tym, że on nie jest moim ojcem, wściekł się. Chociaż przed nią udawał, to w Otchłani czułam jego gniew. Przeklął mnie, a wtedy demon skorzystał z okazji i uciekł. Schował się w moim ciele. Od setek lat czekał na tą okazję. Dzięki mnie mógł odzyskać swoją cielesną postać i moc. Już od dziecka z nim walczyłam, więc jakoś udało mi się go poskromić. Tym razem było inaczej. Od dawna szukałam sposobu, aby się go pozbyć. Aż w końcu znalazłam kogoś, kto potrafiłby uwięzić go w moim ciele. Znów byłby uśpiony, a wy bezpieczni- przerwała na chwilę, a ja dostrzegłem ból w jej spojrzeniu.-Niestety, każda magia ma swoją cenę. Ja już swoją zapłaciłam i do końca życia będę zmuszona o tym pamiętać. Przez własną głupotę oni są w niebezpieczeństwie.

- Sam, o czym ty mówisz? Przecież nikt nie jest w niebezpieczeństwie!

- Owszem, jest. Filii Azazel, semper et me connexae. ego sum, suis Dn et illi mea famuli parati reditum propter me vitae*- zacytowała dobrze znany mi fragment naszej księgi.- Moje istnienie je powołało i niedługo tu przybędą.

- Ethan i Tyler? Jesteś pewna, że nie ktoś inny? Nie rozumiem dlaczego mieliby cię chronić? Przecież jesteś od nich silniejsza.

- Nie mnie, tylko dziecko- spojrzałem na nią zdziwiony. Jeszcze do końca wszystkiego nie rozumiałem...

- Jakie dziecko?- Zapytałem zszokowany. To było zbyt wiele. 

- Ezra, jestem z tobą w ciąży.

                                                                        ***

           Po raz kolejny Kosiarz przemieszczał korytarz, rozmyślając nad ostatnimi wydarzeniami. Nie spodziewał się takiego zwrotu akcji. Na jego prostej drodze pojawił się zakręt. Jak zwykle spowodowany przez tą samą osobę. Pomimo łączącego ich paktu, żadne nie dostało tego, czego chciało. On czekał już wystarczająco długo, więc postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Zatrzymał się przed wielkim, szklanym regale na dziale ksiąg zakazanych. Oczywiście miała być to przestroga dla intruzów. Część tych ksiąg posiadała zęby i mogła wgryźć się w skórę, zostawiając długotrwałe blizny po sobie.

         Wyciągnął starą i zakurzoną książkę. Przetarł dłonią po niej, ukazując tytuł Mythicon creaturarum*. Delikatnie przewracał strony, nie chcąc zniszczyć tak cennej rzeczy. Niestety, żadna z istot nie odpowiadała opisowi stworzeniu przez niego szukanym. Wiedział, że jest człowiekiem z dużą ilością demonicznej krwi. Ale takiej osoby nie było tutaj. Jedynie czego się dowiedział, to to, że musiał pochodzić z Cerisu. Z hukiem zamknął ją i schował. Pomimo jego wiecznego stoicyzmu, nie potrafił ukryć swojego sfrustrowania. To wszystko wydawało się zbyt śmieszne, aby było prawdziwe. Przetarł dłonią po twarzy i głośno wypuścił powietrze, po czym zaczął się śmiać. Był Kosiarzem. Śmiercią, więc był martwy i nie musiał oddychać, a zachowywał się jak typowy człowiek. Na tą myśl poczuł do siebie niechęć. Nie cierpiał ludzi. Byli dla niego zbyt odrażający, aby istnieć. Najchętniej sam by ich pozabijał, ale musiał zachować harmonię w świecie.

        Gdy już udał się w stronę wyjścia z pokoju, usłyszał jakiś hałas za sobą i obrócił się przez ramię. Dostrzegł czarną księgę, która spadła z półki, otwierając się na prawie ostatniej stronie. Zmarszczył brwi podchodząc do niej. Litery zaczęły świecić na złoto, niemalże oślepiając swoim blaskiem. Śmierć chwilowo zakrył dłonią powieki, jednak blask wciąż był oślepiający. Wiatr znikąd pojawił się w pomieszczeniu. Targał kartkami, które waliły w jego ciało. Zatoczył się do tyłu i podtrzymał się mosiężnego biurka, aby nie stracić równowagi. Gdy już wszystko ustąpiło, mógł dostrzec skutki tego nagłego zdarzenia. Pokój wyglądał jak po spotkaniu z mini tornadem. Wszystkie papiery, które leżały luzem, utworzyły wir rozpoczynając swój bieg od księgi. Podszedł do niej i zauważył czarną czcionkę, która zapełniała ostatnią stronę. Podniósł ją i z szelmowskim uśmiechem czytał jej wnętrze. Właśnie tego potrzebował. Coś, co utwierdzi go w przekonaniu, że wszystko pójdzie po jego myśli. Nie spodziewał się tego, że tak szybko się to skończy. Ledwo co rozpoczął tą zabawę, a już będzie trzeba ją zakończyć.

Przewrócił stronę i spojrzał na imię swojego dziedzica. A raczej partnerkę.

Shanel Rivelash

Palcem przejechał po wyrytym w książce napisie. Wiedział, że zabawa dopiero się zacznie, gdy już Samantha spełni swoją obietnice i on również dotrzyma danego jej słowa.

Mythicon creaturarum- mityczne stwory

Filii Azazel, semper et me connexae. ego sum, suis Dn et illi mea famuli parati reditum propter me vitae*- Synowie Azazela, na wieki ze mną połączeni. Ja jestem ich panem, oni moimi sługami, gotowy oddać za mnie życie.

Hejka :* No więc... jest nowy rozdział :D Chociaż nie aż tak jakbym chciała. Wgl, myślę że spieprzyłam spotkanie Sam i Ezry :c Ale ocena należy do was ;* Liczę na choćby parę komentarzy na poprawę humoru :D Nigdy nie wierzyłam w te różne przesądy. Szczególnie z "Piątkiem 13". Ale dzisiaj robię wyjątek i muszę rzeczywiście przyznać, że ten dzień to jeden wielki koszmar -.- Dobra, nie będę się rozpisywać, ale tak wgl, to przepraszam jeśli nie skomentowałam Wasze blogi. Obiecuję, że wszystko nadrobię. Jak nie w niedzielę, to postaram się do czwartku <3

Pozdrawiam

Seo